Metody Marnowania Farby: Figurki #18-25

Kontynuuję zabójcze tempo publikowania wpisów o moich malarskich wyczynach – poprzedni odcinek pojawił się tu w lutym, więc mam nadzieję, że nadążacie. Dzisiaj tylko i wyłącznie Guild Ball, a właściwie kilka małych rzeczy do tej gry oraz jedna duża.

The Walking Dead [podsumowanie serii]

No i po Żywych Trupach, o czym wie już pewnie każda osoba zainteresowana komiksami. Piszę o tym ze sporym opóźnieniem, jednak zaraz po fakcie było to sporą niespodzianką: Image opublikowało nawet zapowiedzi kilku fikcyjnych numerów razem z ich okładkami. Co ja na to?

Szczelina [Jozef Karika] [recenzja]

Niedawno zachwycałem się Strachem Jozefa Kariki, nic więc dziwnego, że od razu po lekturze tamtej powieści sięgnąłem po kolejną, czyli właśnie po Szczelinę. Ostatnia strona okładki obiecała mi najbardziej przerażającą książkę tego autora, tyle że wspomniany Strach podniósł pod tym względem poprzeczkę bardzo wysoko – trochę nie wierzyłem, że Szczelina zdoła zrobić na mnie jeszcze większe wrażenie. 

Cykl Kozła [Lance Ward i Maciej Pałka] [recenzja]

Kupiłem ten komiks dla okładki. 

A tak poza tym to założyłem z góry, że Cykl Kozła jest komiksem narysowanym przez Maćka Pałkę (i z tego, co wiem, nie tylko ja tak myślałem), tymczasem okazuje się, że nie: Lance Ward zajął się scenariuszem oraz ilustracjami, natomiast Pałka odpowiada za wspomnianą okładkę, kolory i skład. 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Wrzesień 2019

Vampire: The Eternal Struggle

20 partii w 6 tytułów (ostatnio: 28 partii w 10 tytułów)

Najwięcej partii: Vampire: The Eternal Struggle (9)

Bez niespodzianek, ostatnio najlepsza karcianka wieloosobowa gra na świecie (i właśnie dlatego moja ulubiona) jest u nas katowana dość często. Tak często, że choć niedawno napisałem ten tekst, w październiku partii będzie już 200, a nie mówimy tu o tytule, w przypadku którego jedna rozgrywka trwa pół godziny. 200 partii – niby dużo, ale wciąż podchodzę do The Eternal Struggle z pokorą i nastawieniem "wiem, że nic nie wiem". Nadal co chwilę dzieje się coś nowego i wampirzenie ani trochę nie nudzi.

T.I.M.E Stories: Accio Tempus [recenzja]

Niedawno zauważyłem, że po raz ostatni graliśmy w T.I.M.E Stories w grudniu, czyli aż 9 miesięcy temu. Refleksja chyba najodpowiedniejsza przy tego rodzaju planszówce: jak ten czas leci! Na szczęście mamy już Bractwo Wybrzeża oraz kilka nieoficjalnych dodatków, nic tylko znaleźć… cóż, czas i grać. 

Na pierwszy ogień poszło fanowskie rozszerzenie Accio Tempus, czyli misja w świecie Harry’ego Pottera. Widzę, że lubicie zaglądać do recenzji Hogwarts Battle, może więc zainteresuje was również ten fikołek. Właściwie nie wiem, skąd się wziął, decydowaliśmy, co wydrukować na podstawie listy dodatków od znajomego. Z kolei teraz, kiedy próbuję wyszukać tę misję w Internecie, nic nie znajduję. Szkoda, bo po jej ukończeniu naprawdę chcieliśmy sprawdzić kilka rzeczy, o czym za chwilę. 

The UnderHogs [Łukasz Kowalczuk i Henryk Glaza] [recenzja]

Nie jestem pewny, czy ten komiks trzeba w ogóle polecać czy reklamować. Wystarczy spojrzeć na nazwiska jego autorów: Łukasz Kowalczuk i Henryk Glaza to przecież twórcy znani oraz uznani, ale gdyby komuś było mało, wystarczy dorzucić jeszcze kilka słów-kluczy: motory, Reptilianie, misja, przygoda… wciąż nie wystarczy? Nie wierzę, ale niech będzie.

Gry, w które grałem najczęściej (2019)

Kolejny rok, kolejne wydanie listy gier, w które grałem najczęściej (tutaj lista z 2016, tutaj z 2017, a tutaj z 2018 roku). Od razu napiszę, że jeśli chodzi o tytuły na poszczególnych miejscach, zmieniło się bardzo, ale to bardzo niewiele. Trudno mi stwierdzić, czy to źle, czy dobrze, tak po prostu wyszło i w ciągu minionych 12 miesięcy bardzo mało gier wskoczyło do niniejszej pierwszej dziesiątki, tu i tam skończyło się jedynie na innej liczbie rozgrywek. Zdarza się.

Zguba zębiełków [Tomasz Samojlik] [recenzja]

Zguba zębiełków to kolejny tom przygód ryjówki przeznaczenia, czyli Dobrzyka, oraz jego przyjaciół. Jeśli ktoś ma już za sobą lekturę wcześniejszych komiksów z tej serii, nie powinien być zaskoczony tym, co przygotował tutaj Tomasz Samojlik. W skrócie: raczej wiadomo, że będzie dobrze, bo autor ten zazwyczaj nie schodzi poniżej pewnego (wysokiego) poziomu. 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Lipiec-sierpień 2019

28 partii w 10 tytułów (ostatnio: 13 partii w 2 tytuły)

Najwięcej partii: Vampire: The Eternal Struggle (14)

W zasadzie mógłbym zrobić tutaj kopiuj-wklej któregokolwiek z wcześniejszych tego typu opisów, gdy Vampire był najczęściej granym tytułem danego miesiąca (co zdarza się ostatnio bardzo często), gdzie chyba za każdym razem wspominałem, że to moja ulubiona gra i tak dalej, ale tym razem niech przemówi za mnie Gambit w swojej recenzji. Czy polubił VTESa, przekonajcie się sami.

God Country [Donny Cates & Geoff Shaw] [recenzja]

Przyznać mi się, kto nie chciałby przeczytać komiksu o chorującym na Alzheimera staruszku, mieszkańcu Teksasu, któremu trąba powietrzna przynosi ogromny, gadający miecz, całkowicie przywracający mu pamięć, ale też będący obiektem zainteresowania swoich poprzednich właścicieli z innego wymiaru? I, ma się rozumieć, Emmett Quinlan, czyli nasz staruszek właśnie, będzie musiał z nimi walczyć. 

Serio: czy to nie brzmi wspaniale? 

Strach [Jozef Karika] [recenzja]

Moja żona przeczytała Strach kilka miesięcy temu, po czym powiedziała mi, że to bardzo dobra książka. I bardzo straszna. Zachęciło mnie to, bo choć nie jestem koneserem horrorów w żadnej postaci (a jeśli chodzi o literaturę, nie za bardzo wierzę w jej moc intensywnego i skutecznego straszenia), lubię się bać, postanowiłem więc spróbować. 

Prison Pit, księga pierwsza [Johnny Ryan] [recenzja]

"Kanibal Zjeboryj trafia na planetę, na której jest przejebane" – i wszystko jasne, legendarny komiks Prison Pit wreszcie pojawił się na polskim rynku. Nie liczcie na skomplikowaną fabułę, rozbudowane dialogi, psychologię postaci czy subtelność odpowiadającego za scenariusz i rysunki Johnny’ego Ryana, przygotujcie się za to na chorą jazdę bez trzymanki, przemoc, krew i flaki oraz wulgaryzmy. I w zasadzie mógłbym na tym skończyć, bo po co chcieć od komiksu czegoś więcej? 

Detective Comics: The Victim Syndicate [James Tynion IV, Marguerite Bennett & Alvaro Martinez] [recenzja]

Do Detective Comics pisanego przez Jamesa Tyniona IV wróciłem z przyjemnością, bo po lekturze jego Rise of the Batmen byłem… „zachwycony” to może trochę zbyt mocne słowo, ale naprawdę mi się podobało. Czysta, co prawda nie jakoś przesadnie ambitna, jednak przyjemna i bezpretensjonalna rozrywka, kolorowe trykoty i niebo zasłonięte strzelającymi dronami – czego chcieć więcej od komiksu do poczytania na kibelku? 

Czyli jedziemy z drugim tomem, zatytułowanym The Victim Syndicate. 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Czerwiec 2019

13 partii w 2 tytuły (ostatnio: 33 partie w 8 tytułów)

Najwięcej partii: Vampire: The Eternal Struggle (12)

Wygląda na to, że czasy mojego płaczu o niemal całkowity brak grania w mój ulubiony tytuł już minęły i mam nadzieję, że nigdy nie powrócą. Trudno się z tych 12 partii nie cieszyć - zdarzało się, że mniej więcej tyle razy grałem we VTES-a w ciągu całego roku. Generalnie staramy się spotykać co najmniej raz w tygodniu i zaliczyć ze dwie albo trzy rozgrywki. Trochę cierpi na tym różnorodność (jak widać powyżej), ale cóż, chociaż u nas w mieszkaniu leży sobie jakieś 100 planszówek (nie to, że się chwalę, bo nie ma czym, po prostu daję do zrozumienia, że jest w co grać), jeśli mam wybór pomiędzy Wampirem a czymkolwiek innym, właściwie zawsze wybiorę Wampira.

RecenZin #1 [Mateusz Smoter] [recenzja]

Najlepiej od razu miejmy to za sobą: tak, wiem, zabawna i niedorzeczna sprawa, recenzja zinu z recenzjami. A teraz do rzeczy. 

Dressing [Michael DeForge] [recenzja]

Czytałem Big Kids, komiks, który rozsadził mi głowę, a potem Ant Colony, czyli dokładkę, po której wiedziałem już na pewno, że Michael DeForge to twórca wyjątkowy. Później przerobiłem jeszcze A Body Beneath oraz Very Casual, zbiory krótszych form tego autora, by ostatnio sięgnąć właśnie po Dressing, jeszcze jeden album zawierający kilka jego mniejszych objętościowo historii obrazkowych.  

I jak? W skrócie: niby po tylu podejściach człowiek powinien być już chociaż trochę przygotowany na to, co znajdzie w środku komiksu z nazwiskiem DeForge na okładce, ale nie, tak się jednak nie da.  

Komiksowe Podsumowanie Miesiąca: Maj 2019

Swoje Planszówkowe Podsumowania Miesiąca robię już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie pomyślałem o tym, żeby robić to samo z komiksami. Próbowałem tego - nie wyszło, a przynajmniej nie wychodziło zbyt regularnie. Teraz powinno się udać. Będzie trochę inaczej niż z grami planszowymi, trudno mi jednak stwierdzić, jak dokładnie, bo robię to od niedawna, więc siłą rzeczy nie mam jeszcze opracowanej formuły tych tekstów. Zobaczymy, wyjdzie w praniu. Niech żyje własnym życiem i opracuje się samo:

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Maj 2019

Battlestar Galactica

33 partie w 8 tytułów (ostatnio: 12 partii w 5 tytułów)

Najwięcej partii: Mamy szpiega! 2 (19)

Z teściami gramy głównie w Dixit, czasem w Cytadelę. Było też kilka innych gier, ale stwierdziliśmy, że czas na coś nowego. Mamy szpiega! sprawdziło się idealnie, choć początkowo bałem się, że nie chwyci, przez co będziemy siedzieć w ciszy, bo nikt nie będzie wyrywał się z pytaniami o miejsce, w którym się znajdujemy i o którym wie każdy poza tytułowym szpiegiem. Jak bardzo się myliłem - od razu zaliczyliśmy 19 (oszukanych, ale jednak) partii. 19, bo doszliśmy do wniosku, że chodzi głównie o dobrą zabawę, nie jakieś punkty, więc jedno poszukiwanie szpiega = jedna rozgrywka. Bardzo proste zasady, sporo śmiechu, zabawnych niedomówień, spora frajda zarówno kiedy jest się zwykłym graczem jak i szpiegiem. Chętnie wrócę, a kiedyś tam na pewno dokupimy też pierwszą część.

Catwoman: Pod presją [Ed Brubaker, Paul Gulacy & Jimmy Palmiotti] [recenzja]

Na tropie Catwoman oraz Nie ma lekko były niezłymi albumami prezentującymi przygody Kobiety-Kot, szczególnie ten drugi. Selina Kyle została przedstawiona przez Darwyna Cooke’a i (przede wszystkim) Eda Brubakera w nie do końca typowy dla tej protagonistki sposób: obaj scenarzyści położyli nacisk na związki z jej dzielnicą, East Endem, oraz jej mieszkańcami. Catwoman pomagała tam potrzebującym, którzy nie wzbudzali zainteresowania policji ani nawet samego Batmana, jak choćby mordowane prostytutki. W efekcie dostaliśmy dwa bardzo ciekawe komiksy, niby superbohaterskie, ale jednak mówiące bardziej o zwykłych ludziach, nie zaś herosach w kolorowych trykotach. Niby nie zapowiadające szczególnie trudnych tematów, a w środku zaskakujące poważnym wydźwiękiem historii o wspomnianych prostytutkach lub dzieciach zmuszanych do przemytu narkotyków. 

Umbrella Academy: Suita apokaliptyczna [Gerard Way & Gabriel Bá] [recenzja]

Czterdzieści trzy kobiety rodzą – nagle i niespodziewanie, bo chwilę przed tym wydarzeniem nic nie wskazywało na to, że są w ciąży. Siedmioro z nich (dodajmy, że każde z dzieci posiada wyjątkowe, nadludzkie zdolności) adoptuje tajemniczy Reginald Hargreeves, tworząc tytułową Umbrella Academy oraz twierdząc, że chce w ten sposób uratować świat. Lata później umiera, tyle że Akademia i tak już wtedy nie istnieje, a część nie potrafiącego dogadać się ze sobą rodzeństwa spotyka się dopiero na pogrzebie ich przybranego ojca. 

Niezwykła podróż, tom 3 [Denis-Pierre Filippi & Silvio Camboni] [recenzja]

Niezwykła podróż to komiksowa seria, do której przekonywałem się dość długo. Pierwszy tom nie zyskał mojej przychylności: owszem, widziałem, że coś w tym albumie jest (przede wszystkim nietuzinkowe ilustracje, za które odpowiada Silvio Camboni), ale jakoś nie dałem porwać się niewystarczająco wciągającej opowieści. Po lekturze kontynuacji było już lepiej, choć dalej nie brakowało mi powodów do kręcenia nosem. Na szczęście trzeci tom skutecznie powstrzymał mnie przed dalszym zachowywaniem się jak maruda, któremu nic się nie podoba. 

Ant Colony [Michael DeForge] [recenzja]

Przed Ant Colony przeczytałem tylko jeden komiks, którego autorem jest Michael DeForge. Tylko jeden, ale za to jaki – przypuszczam, że gdybym robił ranking opowieści obrazkowych, które najbardziej rozsadziły mi głowę, album Big Kids znalazłby się bardzo blisko szczytu, zaś poznane niedawno nazwisko DeForge z miejsca stało się dla mnie mnie jednym z najdziwniejszych i najciekawszych w tym medium, a trochę już scenarzystów i rysowników poznałem. Teraz, kilka komiksów tego samego twórcy później (A Body Beneath, Very Casual), nie tylko podtrzymuję swoje zdanie – jestem go jeszcze pewniejszy. Ale w międzyczasie przeczytałem jeszcze Ant Colony i…

...mózg na ścianie. Znowu. 

Detective Comics: Rise of the Batmen [James Tynion IV, Eddy Barrows & Alvaro Martinez] [recenzja]

Męczę te Batmany pisane przez Kinga i choć z jakiegoś powodu nie potrafię z nich zrezygnować, zdecydowanie za wiele mi tam zgrzyta. Mimo to chcę w moim życiu Bruce’a Wayne’a w swoim śmiesznym stroju, chcę regularnie czytać jakąś serię z jego udziałem. I w międzyczasie, kiedy tak męczyłem telenowelę o ślubie Nietoperza z Catwoman, dotarło do mnie kilka opinii o tym, że w wydawanym równolegle w ramach Rebirth Detective Comics dzieje się o wiele lepiej. W końcu postanowiłem to sprawdzić. 

Batman: The Rules of Engagement [Tom King, Joelle Jones, Clay Mann & Michael Lark] [recenzja]

Kolejna część serialu pod tytułem „Dobry ten Batman z Rebirth, czy nie za dobry?”. Recenzja ponownie raczej dla tych, którzy już czytali komiks. Przypuszczam, że będzie krótko, bo umówmy się, nie mamy tu do czynienia z rewolucją – to po prostu kolejny tom Człowieka-Nietoperza napisany przez Toma Kinga.  

Komiksowe Podsumowanie Miesiąca: Kwiecień 2019

Swoje Planszówkowe Podsumowania Miesiąca robię już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie pomyślałem o tym, żeby robić to samo z komiksami. Próbowałem tego - nie wyszło, a przynajmniej nie wychodziło zbyt regularnie. Teraz powinno się udać. Będzie trochę inaczej niż z grami planszowymi, trudno mi jednak stwierdzić, jak dokładnie, bo robię to od niedawna, więc siłą rzeczy nie mam jeszcze opracowanej formuły tych tekstów. Zobaczymy, wyjdzie w praniu. Niech żyje własnym życiem i opracuje się samo:

Vampire: The Eternal Struggle po 150 rozgrywkach

Jakiś czas temu mojemu graniu w Vampire’a stuknęło 150 partii. Wynik być może niezbyt imponujący, bo zdaję sobie sprawę, że 1) jest wiele osób, które siadały do VTESa nie 150, a setki razy, a poza tym 2) jest wiele osób grających w planszówki czy karcianki bardziej intensywnie ode mnie, dla których zagranie w jeden jedyny tytuł 150 razy to nie jest żaden wyczyn. I w porządku, ale dla mnie jest, choć ja nie do końca o tym. Bardziej chciałbym skupić się na tym, dlaczego uważam, że warto było spędzić z The Eternal Struggle tyle czasu (a nie jest to proste rzucanie kartonikami na 20 minut) i dlaczego nie wyobrażam sobie, żebym przestał – grać, składać talie, segregować karty, aktualizować listę tego, co posiadam, jeździć na turnieje, próbować wciągać w to kolejnych graczy i tak dalej. 

My Brother Rabbit [recenzja]

Obrazki z gry My Brother Rabbit oraz pozytywne opinie o tejże pojawiały się na mojej facebookowej ścianie dość regularnie, kusząc swoim wyglądem i obietnicą spędzenia czasu z przygodówką w starym, dobrym stylu, kładącą nacisk na zagadki, a przy okazji śliczną. Trochę to trwało (wiecie, inne wydatki, głównie planszówki, karty i figurki), ale kiedy pojawiła się możliwość ściągnięcia tego tytułu na komórkę za naprawdę śmieszne pieniądze, w końcu pękłem. 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Kwiecień 2019

Vampire: The Eternal Struggle

12 partii w 5 tytułów (ostatnio: 12 partii w 5 tytułów)

Najwięcej partii: Vampire: The Eternal Struggle (5, recenzja tutaj)

Moja ulubiona gra, o której pisałem już bardzo wiele razy, a i tak pewnie na tym się nie skończy. Co mogę dodać tym razem? Właściwie nie nowego: świetne i jak zawsze ciekawe gry, nowi gracze, a wygląda na to, że w drodze są kolejni. Nowe startery sprawdzają się na stole bardzo dobrze. Oby tak dalej, chociaż chciałoby się grać jeszcze więcej.

Shade, the Changing Woman [Cecil Castellucci & Marley Zarcone] [recenzja]

Po przebrnięciu przez miniserię Shade, the Changing Girl postanowiłem pokazać samemu sobie, że niestraszne mi umieranie z nudów i dam radę przyjąć jeszcze sześć kolejnych zeszytów, tym razem zatytułowanych Shade, the Changing Woman. Sam nie wiem, być może lubię ból, a może, skoro czytałem o tym komiksie właściwie same pochwały, wciąż miałem nadzieję, że historia pisana przez Cecil Castellucci wreszcie się rozkręci. 

Bez trzymania kogokolwiek w napięciu: nie rozkręciła się. 

Legendary: A Marvel Deck Building Game: X-Men [recenzja]

O swoich przejściach z Legendary pisałem już kilkukrotnie, ale jeszcze raz, w skrócie: nie byłem specjalnie zadowolony z podstawki – na tle prymitywnego budowania talii przy użyciu komiksowych bohaterów z DC karcianka ze stajni Marvela i tak wypadała nieźle, jednak daleko byłe jej do tytułu, który zachęcałby do regularnego grania. Wszystko zmieniło się po zakupie rozszerzenia Dark City, dodatku, który może i nie wywracał Legendary do góry nogami, ale otwierał tyle nieznanych wcześniej drzwi, że nagle rzucanie kartonikami z postaciami znanymi z historii obrazkowych stało się ogromną przyjemnością (dziś jest to zresztą jedna z moich ulubionych gier). Kilkadziesiąt partii później, po przerobieniu Guardians of the Galaxy oraz Secret Wars Volume 1, nadszedł czas na X-Men, kolejny olbrzymi dodatek i stos niemal 400 nowych kart.

Bite Club [Howard Chaykin, David Tischman & David Hahn] [recenzja]

Wiem, że się powtarzam, ale... uwielbiam wampiry. Mam na myśli przede wszystkim Świat Mroku i krwiopijców pojawiających się w grach, bo do tych komiksowych nie miałem wielkiego szczęścia – swego czasu próbowałem z American Vampire, jednak po kilkunastu zeszytach musiałem odpuścić, teraz podczytuję Buffy i niby może być, ale też nie mogę napisać, że jestem zachwycony. Ostatnio przypomniałem sobie jeszcze o miniserii Bite Club (tak naprawdę od dawna miałem ją gdzieś z tyłu głowy, ale jakoś nigdy nic z tym nie robiłem) i, w ramach nadrabiania zaległości, postanowiłem ją, hłe, hłe, ugryźć. Są pijawki, jest Vertigo, co mogło pójść nie tak? 

Shade, the Changing Girl [Cecil Castellucci & Marley Zarcone] [recenzja]

Kto nie czytał #53, przedostatniego numeru Ziniola, ten z policji, a kto czytał, wie, że na jego łamach pewne szanowne grono ekspertów uznało serię Shade, the Changing Man za drugi najlepszy komiks Petera Milligana. Trudno się z tym nie zgodzić: stworzony przez Steve’a Ditko i wzięty w kwasowe objęcia Vertigo mieszkaniec planety Meta przeżywał w napisanych przez autora The Extremist 70 zeszytach jedne z najbardziej szalonych przygód, jakie miałem okazję poznać dzięki historiom obrazkowym. Shade Milligana to też jedna z tych rzeczy, o których boję się pisać – chyba przede wszystkim dlatego, że trudno byłoby mi ubrać w słowa cały mój zachwyt związany z tym cyklem. Owszem, wolę Enigmę, ale Shade jest bardzo blisko i również należy do komiksów, które mógłbym postawić na ołtarzu. 

Batman: The War of Jokes and Riddles [Tom King, Mikel Janin & Clay Mann] [recenzja]

Kolejna część serialu pod tytułem „Dobry ten Batman z Rebirth, czy nie za dobry?”. Recenzja ponownie raczej dla tych, którzy już czytali komiks. Przypuszczam, że będzie krótko, bo umówmy się, nie mamy tu do czynienia z rewolucją – to po prostu kolejny tom Człowieka-Nietoperza napisany przez Toma Kinga. 

Dziennik 29 [Dimitris Chassapakis] [recenzja]

Obecnie dość rzadko zdarza mi się grać „na ekranie”, ale jeśli już do czegoś usiądę, najprawdopodobniej będzie to RPG albo przygodówka. Z jakiegoś powodu całe to kombinowanie z przedmiotami, zastanawianie się, czego użyć na czym, co połączyć, gdzie kliknąć daną rzeczą i tak dalej sprawia mi ogromną przyjemność. Z kolei łamigłówki zazwyczaj doprowadzają mnie do szału: kiedy widzę, że mam poprzestawiać kilkanaście dźwigni, żeby coś uruchomić, mam ochotę wyłączyć komputer i uciec z pokoju. Jeśli przygodówka ma wiele łamigłówek (jak choćby przepiękne Machinarium), mogę ją lubić, ale najprawdopodobniej będę miał z jej ukończeniem sporo trudności. 

Czyli: łamigłówki to zło. W związku z tym kupiliśmy sobie Dziennik 29, książko-grę zawierającą, a jakże, same łamigłówki.  

Komiksowe Podsumowanie Miesiąca: Marzec 2019

The Sheriff of Babylon

Swoje Planszówkowe Podsumowania Miesiąca robię już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie pomyślałem o tym, żeby robić to samo z komiksami. Próbowałem tego - nie wyszło, a przynajmniej nie wychodziło zbyt regularnie. Teraz powinno się udać. Będzie trochę inaczej niż z grami planszowymi, trudno mi jednak stwierdzić, jak dokładnie, bo robię to od niedawna, więc siłą rzeczy nie mam jeszcze opracowanej formuły tych tekstów. Zobaczymy, wyjdzie w praniu. Niech żyje własnym życiem i opracuje się samo:

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Marzec 2019

Dziennik 29 i alkohol

12 partii w 5 tytułów (ostatnio: 6 partii w 4 tytuły)

Najwięcej partii: Dziennik 29 (5)

Nie, nie chodzi mi o to, że przeszliśmy Dziennik 29 pięć razy, po prostu (tak jak na przykład przy T.I.M.E Stories) zapisałem liczbę naszych posiedzeń z tą sympatyczną książko-grą. Wiem, trudno to nazwać typowymi zamkniętymi  rozgrywkami, ale co tam. Ważniejsze jest to, czy warto poświęcić temu tytułowi swój cenny czas. Niedługo pewnie napiszę o tym coś więcej, bo prawie ukończyliśmy całość, na razie tyle: owszem, warto, chociaż trzeba też wiedzieć, że jest to po prostu suche, pozbawione jakiejkolwiek historii rozwiązywanie łamigłówek. Jeśli ktoś spodziewa się gry przygodowej, to nie ten adres, a i bez takich oczekiwań bardzo brakuje  mi tutaj fabuły. Mimo to polecam, kombinowanie z zagadkami bywa bardzo satysfakcjonujące.

Big Kids [Michael DeForge] [recenzja]

O tym, że istnieje ktoś taki jak Michael DeForge, dowiedziałem się na grupie Komiksy bez Granic, a konkretnie tutaj. Wyglądało to na komiksy dla koneserów, a, jak chyba większość ludzi, lubię myśleć o sobie, że mam szerokie horyzonty. Nie wspominając o tym, że dziwność mi niestraszna i od czasu do czasu mam ochotę wrzucić komiksowego kwasa, więc stwierdzenia typu „kompletne wariactwo” zazwyczaj działają na mnie niczym krew na wampira. No i urzekł mnie rysunek tego dziwnego zwierzaka(?) na żółtym tle, postanowiłem więc spróbować. Zacząłem od Big Kids.

Batman: I Am Bane [Tom King, David Finch, Mitch Gerads & Clay Mann] [recenzja]

Kolejna część serialu pod tytułem "Dobry ten Batman Kinga, czy nie za dobry?". Recenzja ponownie raczej dla tych, którzy już czytali komiks. 

Bane jest dziki, Bane jest zły, po wydarzeniach z I Am Suicide Bane ma sprawę do Człowieka-Nietoperza i postanawia odwiedzić go w Gotham. Z jednej strony bardzo mnie to cieszy, bo – jak już wspominałem – Bane to jeden z moich ulubionych przeciwników Batmana. Z drugiej, o ile z I Am Gotham jeszcze nie miałem większych problemów, tak w drugim tomie Batmana z Rebirth, w którym zdążył pojawić się już zamaskowany łamacz kręgosłupów, niestety coś ewidentnie szwankowało. Czy w I Am Bane jest lepiej? 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Luty 2019

6 partii w 4 tytuły (ostatnio: 23 partie w 13 tytułów)

Najwięcej partii: Arkham Horror: Gra karciana (2), Vampire: The Eternal Struggle (2)

W Arkham Horror udało nam się ukończyć scenariusze Karnawał koszmarów oraz Klątwa Rougarou. Co tu dużo pisać, to jest świetna i niesamowicie klimatyczna gra, w czasie której cały czas czujemy się zaszczuci, a jeśli nawet osiągamy zwycięstwo, wygrywamy ostatkiem sił. Chciałbym zagłębić się w tę karciankę bardziej - wydaje mi się, że do mojej pierwszej dziesiątki raczej nie wejdzie, ale już teraz jest bardzo blisko.

Komiksowe Podsumowanie Miesiąca: Luty 2019

Swoje Planszówkowe Podsumowania Miesiąca robię już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie pomyślałem o tym, żeby robić to samo z komiksami. Próbowałem tego - nie wyszło, a przynajmniej nie wychodziło zbyt regularnie. Teraz powinno się udać. Będzie trochę inaczej niż z grami planszowymi, trudno mi jednak stwierdzić, jak dokładnie, bo robię to od niedawna, więc siłą rzeczy nie mam jeszcze opracowanej formuły tych tekstów. Zobaczymy, wyjdzie w praniu. Niech żyje własnym życiem i opracuje się samo:

Batman: I Am Suicide [Tom King, Mikel Janin & Mitch Gerads] [recenzja]

Jadę dalej z Batmanem pisanym przez Toma Kinga, bo czemu nie? Tekst raczej dla tych, którzy już czytali I Am Suicide, bo zdradzam całkiem sporo z tego, co dzieje się w tym wydaniu zbiorczym. 

Batman: I Am Gotham [Tom King & David Finch] [recenzja]

Twórczość Toma Kinga poznałem dopiero niedawno i miałem to szczęście, że zaraz na początku trafiłem na jego rewelacyjną miniserię Mister Miracle. Drugim tytułem Kinga, jaki wpadł w moje ręce, był The Vision. Obie te rzeczy pozwoliły mi przypuszczać, że mam do czynienia z geniuszem, a może nawet jednym z bogów komiksu. Następnie zabrałem się za I Am Gotham, zaś po lekturze dotarło do mnie całkiem sporo komentarzy mówiących, że Batman tego autora to jakieś smutne nieporozumienie, szczególnie pierwsze trzy tomy (I Am Gotham, I Am Suicide oraz I Am Bane). Później podobno seria się rozkręca, by znowu podupaść w okolicach owianego złą sławą #50 zeszytu. 

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Styczeń 2019

Tsukuyumi: Full Moon Down

23 partie w 13 tytułów (ostatnio: 38 partii w 15 tytułów)

Najwięcej partii: Neuroshima Hex! (5)

No i bardzo dobrze - trzeba grać, bo wyzwanie 10x10 samo się nie zaliczy, a poza tym Neuroshima to wciąż jedna z moich ulubionych planszówek. Zabawna sprawa: nie odważyłbym się powiedzieć, że kiedykolwiek grałem w nią dobrze, ale teraz, po dłuższej przerwie, bardzo zardzewiałem i gram wręcz do dupy. Za to na początku lutego zainstalowałem sobie aplikację z tym tytułem na telefonie... ale nie doliczam tego rodzaju rozgrywek do swojego planszówkowego grania, w przeciwnym wypadku podejrzewam, że w lutym miałbym za sobą już jakieś 25 partii. Które, co zaskakuje mnie samego, dość często wygrywam, nawet na najwyższym poziomie trudności. Na kolana przed Sharrash!

Komiksowe Podsumowanie Miesiąca: Styczeń 2019

Swoje Planszówkowe Podsumowania Miesiąca robię już od dłuższego czasu, ale jakoś nigdy nie pomyślałem o tym, żeby robić to samo z komiksami. Próbowałem tego - nie wyszło, a przynajmniej nie wychodziło zbyt regularnie. Teraz powinno się udać. Będzie trochę inaczej niż z grami planszowymi, trudno mi jednak stwierdzić, jak dokładnie, bo robię to po raz pierwszy, więc siłą rzeczy nie mam jeszcze opracowanej formuły tych tekstów. Zobaczymy, wyjdzie w praniu. Zaczynam i niech żyje to własnym życiem:

Metody Marnowania Farby: Figurki #11-17

Ostatni wpis z cyklu Metody Marnowania Farby pojawił się tutaj w czerwcu, ponad siedem miesięcy temu, jak więc widać podchodzę do malowania na poważnie i macham pędzelkiem regularnie. Ale żarty na bok: nadal sprawia mi to radość, niemniej nie jest to coś, co znajduje się na liście moich priorytetów. Przerwa wynika też z tego, że po skończeniu bramki dla Brewer’s Guild i Craghearta, wziąłem się za Friday, siedziałem nad nią dłużej niż nad jakimkolwiek innym modelem (a i tak nie jestem zadowolony z efektu) i kompletnie się zniechęciłem, przynajmniej na jakiś czas.

Moje planszówkowe 10x10

 Wiem, że pewnie są od tego proste w obsłudze aplikacje, ale nic nie przebije kartki w kratkę i długopisu

Ludzie podejmują najróżniejsze wyzwania związane ze swoimi zainteresowaniami, na przykład: w 2019 roku przeczytam 52 książki. Jest i wyzwanie planszówkowe, polegające na zagraniu 10 razy w 10 wybranych przez siebie tytułów. Postanowiłem, że w tym roku sam spróbuję, bez wielkiego spinania się, bardziej żeby zobaczyć, jaki procent swojego celu osiągnę. Chodzi też o to, żeby grać częściej w gry, które zdecydowanie za rzadko widzę poza pudełkiem. Przewiduję, że będzie całkiem nieźle, bo trochę idę na łatwiznę. 

The Mind [recenzja]

– To jak się w to gra? 

– Każdy ma na ręce karty z liczbami. To, ile mamy kart, zależy od tego, na jakim etapie jesteśmy: jedna karta na pierwszym, dwie na drugim i tak dalej. 

– I co z nimi robimy?

– Zagrywamy na stół, od najmniejszej do największej, bez komunikowania się ze sobą. 

– Eee… co? 

– Po prostu: nie rozmawiamy, nie komunikujemy się, mamy zagrywać karty od najmniejszej do największej. 

– Ale możemy dawać sobie sygnały? 

– Nie komunikujemy się w żaden sposób. 

– Czyli zagrywamy karty, nie komunikujemy się. I to wszystko? 

– Są jeszcze shurikeny… 

– Shurikeny?! 

DLACZEGO AKURAT THE MIND? 

Lubię tego rodzaju niewielkie, proste gry oparte na sprytnym pomyśle – karcianka The Mind wydawała mi się czymś dokładnie takim, w dodatku dostępnym za niewielkie pieniądze. Czasem szukam też luźniejszych tytułów, które będę mógł wyciągnąć w towarzystwie niezbyt zaawansowanych graczy – tu też wybór wyglądał na dobry. Kupiłem, pograliśmy w różnym składzie, jak wyszło? 

Exiled Kingdoms [pierwsze wrażenia]

Swego czasu szukałem jakiejś gry na komórkę, ot, żeby sobie co jakiś czas postukać palcami po ekranie. Miała to być dość prosta, może nawet nieco bezmyślna rozrywka. Miałem też ochotę na coś z szufladki RPG – rozwijanie postaci, wypełnianie zadań, tłuczenie potworów, nie musiało to być nic odkrywczego. Trafiłem na Exiled Kingdoms.