Początek wydawał mi się rewelacyjny - czysta akcja bez zbędnej zamułki, coś niezbyt absorbującego i jednocześnie pozwalającego się rozerwać. Frank robił to, czego od niego oczekiwałem - mordował przestępców bez cienia litości, przestępcy starali się mu przeszkodzić, a wszystko przyprawione było specyficznym, chorym poczuciem humoru Ennisa i przyciągającymi uwagę postaciami. Potem było nieco dziwniej, pojawił się na przykład ksiądz mordujący spowiedników (jak widać autorowi ciężko jest rozstać się z pewnymi tematami), a jedna z postaci straciła wszystkie kończyny w wyniku starcia z niedźwiedziami, ale tego typu wydarzenia nie są niczym nietypowym dla twórczości Gartha, no i gdzieś po drodze miał miejsce znakomity gościnny występ Daredevila, jeden z lepszych pomysłów w Volume 3. Dalej działo się wiele, a jednak napięcie opadało, pojawili się nowi bohaterowie podobni do wspomnianego księdza, Punisher potrafił przeżyć nawet spacer w ulewie ołowiu i robił widowiskową rozpierduchę, ale mimo wszystko czegoś zabrakło. Już nie było tak świetnie jak na początku, najwyżej znośnie. Dało się wytrzymać, w końcu przeciętny Ennis to wciąż całkiem przyjemna lektura, której można wybaczyć nawet liczne (wytknięte choćby tutaj) błędy scenariuszowe i robienie z Franka ultratwardziela, dla którego nie istnieje ból nie do zniesienia czy zbyt niebezpieczna akcja. Do pewnego momentu czytelnik marszczy czoło jedynie od czasu do czasu, będąc umiarkowanie zadowolonym.
Główny problem pojawia się razem z wkroczeniem postaci o pseudonimie The Russian. Być może moja ocena jest nieco skażona tym, że czytałem już co nieco z Volume 4, gdzie działy się jeszcze gorsze rzeczy, niemniej tutaj też jest źle. Tak jak z powodu niektórych wydarzeń i bohaterów Kaznodzieja miał problemy z utrzymaniem klimatu, tak The Punisher Ennisa pod koniec pada na pysk, właśnie z powodu Russiana. Niedorzeczność tej postaci burzy atmosferę i zmienia komiks w karykaturę, którą początkowo nie miał być, a w każdym razie wcale się na to nie zanosiło. Owszem, było kilka groteskowych, typowych dla autora wydarzeń, tyle że tamte epizody sprawiały wrażenie pasujących do całości. Na koniec mamy jeszcze pewne ugryzienie w nogę (szczegóły po kliknięciu w podany wyżej link) i żegnam się z miniserią mając przeświadczenie, że oczekiwałem czegoś całkowicie innego.
Każdy, kto czytał choćby Kaznodzieję (a zakładam, że większość zainteresowanych komiksem zetknęła się z tym tytułem przynajmniej na chwilę), wie, jak rysuje Dillon. Rysuje niby nieźle, ale nie tak, żebym piał z zachwytu. Dodatkowym problemem jest to, że bardzo często postacie są do siebie strasznie podobnie i gdyby Frank miał na niektórych obrazkach nieco inną fryzurę, zastanawiałbym się, czy przypadkiem nowym Punisherem nie został Jesse Custer. Jakoś nie zachwyciłem się tymi rysunkami, zresztą nigdy nie byłem jakimś wielkim entuzjastą prac Dillona.
The Punisher Volume 3 to bardzo dobry początek, po którym następuje spadek w dół aż do momentu, kiedy ta miniseria przestaje być czymkolwiek ciekawym. Volume 4 jest czymś jeszcze gorszym (przynajmniej na razie, dotychczas przeczytałem jedynie cztery odcinki), więc mam nadzieję, że przebrnę przez to w miarę szybko i bezboleśnie, bo wiem, że MAX daje radę.
Jeśli chcecie skomentować powyższy tekst, w miarę możliwości zróbcie to tutaj, nie na forach czy Facebooku. Dzięki temu to, co napiszecie (i być może wynikająca z tego ciekawa dyskusja), pozostanie u źródła zamiast przepadać gdzieś w odmętach Internetu. Z góry dziękuję.
tekst: Michał Misztal, recenzja napisana w grudniu 2009 roku
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz