Saga po 50 zeszytach

No i jest: 50 zeszyt Sagi Briana K. Vaughana i Fiony Staples. Wzruszenie odbiera mi mowę… a tak poważnie, mam wrażenie, jakbym zabierał się za tę serię stosunkowo niedawno, tymczasem przeleciało już niemal pięć lat, od kiedy pisałem o niej po raz pierwszy. Skoro czytam dalej, pewnie domyślacie się, że mi się podoba (choć znalazłyby się komiksowe telenowele, które ciągnę głównie z przyzwyczajenia) i, owszem, tak właśnie jest. Do tego stopnia, że wybaczam Sadze niemało dziwnych/śmiesznych/niedorzecznych pomysłów scenarzysty.

Black Hammer [Jeff Lemire & Dean Ormston] [recenzja]

Przypuszczam, że mogło to wyglądać następująco: Lemire zastanowił się, co wychodzi mu najlepiej i o czym najbardziej lubi pisać, a potem napisał Black Hammer. Idealna dla niego tematyka, czyli odizolowane od reszty świata, pozornie spokojne otoczenie, a do tego superbohaterowie. I choć zdarzały mu się też słabsze momenty (chyba nigdy nie przestanę wypominać mu Sweet Tooth... znaczy Łasucha), facet niewątpliwie umie opowiadać, a tutaj wycisnął ze swoich zdolności, co tylko się dało. Do tego dostał fantastyczne rysunki Deana Ormstona (z niemniej istotnymi kolorami Dave’a Stewarta), od czasu do czasu zastępowanego przez nie odstającego od reszty Davida Rubina i… jeśli w ciągu kilku ostatnich miesięcy ktoś mówił Wam, że warto sięgnąć po Black Hammer (a całkiem możliwe, że właśnie tak było), nie kłamał. 

Metody Marnowania Farby: Figurki #1-5

Niedawno zabrałem się za malowanie swoich figurek i postanowiłem zrobić z tego stały dział na blogu – planuję dodawać kolejne wpisy za każdym razem, kiedy skończę malować, powiedzmy, pięć albo dziesięć modeli. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. Na chwilę obecną wygląda na to, że siedzenie z pędzelkiem w trzęsącej się ręce daje mi całkiem sporo frajdy, a poza tym – oczywiście nie popadając w samozachwyt – jestem naprawdę zadowolony z tego, jak to wygląda. Nie zrozumcie mnie źle: dobrze wiem, że na razie potrafię bardzo niewiele, ale byłem święcie przekonany, że moje pierwsze podejście do malowania  skończy się o wiele gorzej.

The Boys [Garth Ennis, Darick Robertson & Russ Braun] [recenzja]

Przeczytałem pierwszy zeszyt Chłopaków lata temu i pamiętam, jak pomyślałem, że to przecież musi być dobre: znana wszem i wobec nienawiść Ennisa do superbohaterów, jego zjadliwość i ekipa popaprańców, której zadaniem jest temperowanie trykociarzy, którzy postanowili wyjść przed szereg (inaczej niż Hitman, który zabijał ich na zlecenie). W dodatku w odróżnieniu od paru fikołków tego scenarzysty, wyglądało na to, że tym razem będzie bardziej na serio niż błazeńsko. No i akcja z urwanymi rękami kobiety jednego z głównych bohaterów – to nie miało prawa się nie udać!

Mimo to cały czas odkładałem The Boys na później i chyba nie skłamię, jeśli powiem, że trwało to ponad pół dekady. Bywa i tak. Parę miesięcy temu wróciłem do tej serii, przeczytałem parę kolejnych zeszytów i szybko doszedłem do wniosku, że nie, chyba rezygnuję, to nie dla mnie. Nawet w tej chwili (czyli po przeczytaniu całości) podtrzymuję stwierdzenie, że w moim przypadku Chłopaki nie zapowiadali się dobrze i nadal dziwię się, że nie odpadłem niemal na starcie. Pan scenarzysta wespół z rysownikiem skutecznie próbowali zniechęcić mnie do lektury dalszego ciągu i prawie im się to, przewrotnym draniom, udało – a wtedy nie wiedziałbym, co straciłem.

Planszówkowe Podsumowanie Miesiąca: Marzec 2018

Guild Ball, a jakże

11 partii w 3 tytuły (ostatnio 22 partie w 10 tytułów)

Najwięcej partii: Guild Ball (5) i Super Rhino (5)

Tja... to prawie na pewno najgorszy miesiąc od czasu, kiedy zacząłem prowadzić ten cykl. Powód? Niemal dwutygodniowy wyjazd z pracy na targi GAMA Trade Show - na planszówki nie zostało już zbyt wiele czasu. Mimo wszystko spróbuję to jakoś podsumować, tym razem bez dzielenia całości na grę miesiąca i tak dalej.