Nieprzemyślane Przemyślenia, czyli (planowo, bo pewnie znowu się nie uda) o wszystkim i o niczym, na szybko i raczej niezbyt mądrze.
Ostatnio trochę ponarzekałem na Wyspę Duchów, głównie na to, że nie jest już tak dobrze jak w wielotomowej przygodzie związanej z Water 7. Na szczęście kolejne odsłony One Piece'a skutecznie sprawiają, że nie widzę sensu w byciu marudą. Powtarzałem kilka razy, że autorowi zdarza się podkręcać epickość na 11, prawda? Tyle że w tomie Już nic go nie powstrzyma od pewnego czasu jesteśmy gdzieś tak na 15, a podejrzewam, że to i tak zaledwie rozgrzewka przed tym, co nadejdzie. Nie wspominając o tym, że po drodze też dostaliśmy parę naprawdę świetnych rzeczy, choćby historię końca załogi Brooka.
Teraz ponownie dzieje się dużo i naraz. Pojawiają się kolejni silni przeciwnicy (wiadomo, tak być musi), ale, co ważniejsze dla mnie, mamy też dalsze rozbudowywanie świata, odkrywanie jego tajemnic i szykowanie czytelnika na wydarzenia, które mają zmienić wszystko. Cała załoga słomkowych jest rozdzielona (każdy znalazł się w zupełnie innym miejscu, przy czym niektórzy, choćby Sanji, w takim, do którego bardzo nie chcieli trafić), wraca kilka dobrze znanych postaci, o których nie słyszeliśmy od dłuższego czasu (na przykład Buggy), a najważniejszą sprawą jest próba uratowania oczekującego na egzekucję Ace'a z więzienia, z którego podobno nie ma ucieczki.
Nadal trochę nie wierzę w to, jak bardzo polubiłem tę serię po tak trudnych dla mnie początkach, ale... przeczytanie 54 tomów mówi samo za siebie. I wiem, że najlepsze przygody Luffy'ego i spółki są pewnie dopiero przede mną.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz